![[print]](../../shared/gfx/icons/icon-print.gif){kind=icon}
|
The title of David Rokebys award-winning installation n-Cha(n)t is a pun on the verbs enchant, chat, chant, and on the mathematical symbol n, which signifies an unknown value. N-Cha(n)t shows how the power of the spoken word creates community, a sense of togetherness and belonging, and how that very system of sociability goes awry when interrupted by a strange voice. In this particular case the linguistic community consists of a set of cha(n)t(t)ing computers.
The visitor enters the space, where a number (n) of computers and monitors are suspended from the ceiling, intercommunicating (chanting) with each other. Every computer has its own voice, speaking grammatically correct English sentences. In addition, each entity is equipped with a highly focused microphone and voice recognition software. When a visitor speaks into one of the microphones, these words from the outside "distract" that system, stimulating a shift in that entity's 'state of mind'. As a result, that individual (i.e. that particular computer) falls away from the chant. As it begins communicating this new input to its nearest neighbours, the community chanting loses its coherence, with the chanting veering towards a party-like chaos of voices. In the absence of further disruptions, the intercommunications reinforce the similarities and draw the community back to the chant. The ears visible on the computer monitors show the state of receptivity of each system. When the system is ready to listen, a listening ear is shown on the screen. If the system hears a sound, it cups its ear to concentrate. When 'thinking', a finger is pressed into the ear. If the system feels over-stimulated, it covers its ear with a hand to indicate its unwillingness to listen. As a system processes speech, the incoming words are displayed in the ear on the monitor. It is hard not to read the project through a political lens. The computers communicate and interact with each other, and seem to make up a perfectly closed and harmonious communal system. They could go on chanting forever, yet in comes the human visitor/intrudor and disturbs the voice of unison. However, this process is not an abrupt coup détat-style intervention, it is gradual and subtle and almost attributes viral qualities to language. By corollary, there is no instant gratification for the visitor. In this sense n-cha(n)t differs from most interactive pieces where immediate feedback is a marker of responsiveness. Here becoming intimate with the system is not so clear-cut; any community - whether machinic or human - has its defence mechanisms ready to fend off a threat to the consensus or status quo. Concurrently, every system in equilibrium holds the promise of becoming imbalanced by having its defences punctured. Credits: David Rokeby (GB) commissioned by the Banff Centre for the Arts Prix Ars Electronica Golden Nica for Interactive Art 2002 De titel van David Rokebys bekroonde installatie n-Cha(n)t is een woordspeling op de Engelse werkwoorden enchant, chat, chant, en het mathematische symbool n, dat een onbekende waarde aanduidt. n-Cha(n)t toont hoe de kracht van het gesproken woord gevoelens van gemeenschappelijkheid, verbondenheid en samenhorigheid creëert, en hoe nu juist dat systeem van gemeenschapsgevoel ontregeld raakt als het wordt verstoord door een vreemde stem. In dit geval bestaat de linguïstische gemeenschap uit een stel cha(n)t(t)ing computers.
De bezoeker komt een ruimte binnen waar een aantal (n) computers en monitoren aan het plafond hangen, die met elkaar communiceren (chanten). Elke computer heeft zijn eigen stem, sprekend in grammaticaal correct Engels. De entiteiten zijn bovendien voorzien van een zeer goede richtmicrofoon en spraakherkenningssoftware. Wanneer de bezoeker in één van de microfoons spreekt wordt het systeem door deze woorden van buitenaf afgeleid. Hierdoor treedt een verandering op in de gemoedstoestand van de entiteit, met als gevolg dat het individu (deze specifieke computer) wegvalt uit de chant. Zodra deze de nieuwe input overdraagt aan zijn buren, verliest het gemeenschappelijke chanten zijn samenhang en verandert het in een geroezemoes. Als verdere verstoringen uitblijven, pikt het systeem de gelijkenissen weer op en krijgt het de gemeenschap weer aan het chanten. De oren op de computermonitoren tonen de ontvankelijkheidsstatus van elk van de systemen. Het scherm toont een luisterend oor als het systeem gereed is om te luisteren. Wanneer het systeem een geluid opvangt, spitst het oor zich in opperste concentratie. Als het denkt, toont het een in het oor gedrukte vinger. Mocht het systeem zich overgestimuleerd voelen, dan wordt het oor met een hand afgedekt om aan te geven dat het niet wil luisteren. Als het bezig is om spraak te verwerken, zijn de binnenkomende woorden te lezen in het oor op de monitor. De computers communiceren met elkaar, reageren op elkaar en lijken een volmaakt gesloten en harmonieus gemeenschappelijk systeem te vormen. De eendrachtige stem van n-Cha(n)t wordt echter verstoort door bezoekers. Hierbij is de onderbreking echter geen abrupte interventie in de stijl van een coup détat, maar verloopt juist geleidelijk en subtiel, waarbij de taal welhaast virusachtige kwaliteiten aanneemt. Anders dan bij de meeste interactieve systemen, spelt n-Cha(n)t het verband tussen gebruiker en systeem niet uit. De fluisterende parochie van n-Cha(n)t zoekt de intimiteit tussen de regels door. |
 |